Shedding old skin, Back on my feet

En zo verstreken er drie weken hier in Mama Bali. Waar we bij aankomst nog even wat zonnige momenten hadden, brak al vlug het regenseizoen door. Uren lange regenbuien die wegen in de valleien deden onderlopen. De zachte groene lagen mos schitterend op de grote keien van de beeldenkunst die Ubud overal versiert. De plakkerige warmte van de groene jungle ons stevig omarmend. En stevig werd het. Nadat de adrenaline van de aankomst een beetje neerdwarrelde leek bij mij het besef ook te landen dat dit ons nieuwe thuis zou zijn de komende tijd. Ik voelde het ergens aankomen, dat het leven me even totaal tot stilstand ging brengen wanneer dat het meest nodig zou zijn. 

Zo lang als ik het kon had ik het volgehouden, en wist ik de chaos te bereiden. Het verkopen van ons huis, het achterlaten van onze geliefden en spullen. Het afscheid nemen van de dagelijkse structuur, die met kinderen onmiskenbaar tot adempauzes lijdt. Het viel allemaal weg, al weken geleden. Met een ‘Hollandse mindset’ nog door mijn aderen stromend gingen wij in redelijk hoog tempo doen wat we van tevoren bedacht hadden. Ook al was ik me bewust van de noodzaak van vertraging, ‘er moesten gewoon wat dingen geregeld worden’, vertelde ik mezelf. Scholen bezoeken, én daarbij een passend huis. Dat wil zeggen, in de regio van de school en het liefst zo dicht bij mogelijk in verband met de vele opstoppingen op de smalle wegen hier. Sta je vast, dan sta je vast, en kun je niet voor of achteruit.

Zodra we een een school bezoeken gaan bij iedereen de voelsprieten uit. Volop. Sarah tuurt het schoolplein af. Bestudeert de juffen en de kinderen, en zet dan dapper wat eerste stappen richting haar mogelijke nieuwe toekomst. Wat heb ik een eindeloze bewondering voor deze twee kleine mensen, die met niets anders dan hun ouders aan de andere kant van de wereld hun weg gaan vinden. In deze fase ons nog zo hard nodig hebbend, maar ondertussen autonoom, brutaal, zelfstandig, onderzoekend en avontuurlijk willen zijn. 

Met de dag voel ik meer behoefte aan rust en stilstand. Het klimaat, de klamme nachten, de vele verzoekjes van de kinderen om liefde en aandacht, het sussen van de ruzietjes en oh die enorme verantwoordelijkheid en alertheid die ik draag door ze non stop onder mn vleugels te hebben. Het put me uit terwijl de eindstreep nog niet in zicht is. Ook voel ik nergens dat dit plek is waar ik ze ‘los wil of kan laten’ Maar is er een eindstreep of is dit het proces? Ik leer weer dat rust en stabiliteit kernwaarden zijn waar ik zelf nog steviger in mag gaan staan, ook als de vaste plek en school nog niet gevonden zijn. Tot die tijd vormen wij dat fundament, wij als team. En dat vertel ik mezelf en hen meerdere keren op de dag.

Tegelijkertijd voel ik ook een groter schuldgevoel dat op me leunt. Het lijkt of deze ballast ergens tussen de zomerjurken, losgelaten speelgoed, onze lieve kat ollie , en de foto’s van opa en oma terecht is gekomen ,en me bij mn enkels greep en elke stap zwaar maakte ‘Zo wil ik me niet voelen na al dat werk om hier te komen, maar Jo, nog even volhouden, dan heb je rust.’ zei ik tegen mezelf. Maar oh boy ‘i was wrong’. Want ik weet, wat gevoeld wil worden, wil gevoeld worden.

Als er vorige week, vlak bij ons, in het Monkeyforrest in Ubud, door de hevige regelval een grote oude boom omvalt, waar op dat moment toeristen liepen, raakt me dat tot in al mn vezelfs. Terwijl ik de sirenes hoor loeien, shift mijn brein en lichaam zich naar t niveau van opperste staat van paraatheid. Ik navigeer een enorme interne storm van oude verhalen, levende herinneringen en trauma. Er is hier vorig jaar zoveel gebeurd. Dit proces wil aandacht. Nu. Deze emoties moeten er kunnen zijn, aangekomen op deze plek waar het leven ons bijna uit de handen glipte, waar we donkere nachten op de intensive care doorbrachten met ons zoontje, biddend en vechtend. Tot er licht kwam, want het kwam goed, we hadden het gered.

En nu we besloten, in ieder geval een langere tijd terug te keren naar Bali, mogen we onszelf opnieuw leren kennen en ons verhaal herschrijven. Ik leerde afgelpopen jaar van een dierbare vriendin veel over systemisch werk. Dit gaat over je plek innemen in je eigen leven. En voor iedereen geldt, we maken dingen mee. Hoe geven we deze dingen een plek, en welke plek mogen ze van jou innemen? Jij kiest. Ze spreekt over ‘het dragen van je lot’ en tevens over de manier waarop je dat lot een plek wil geven en de manier waarop je het bij je wil dragen. Is het zwaar of kies je voor licht?

Het is een enorm boeiend proces hoe je ervoor kunt kiezen je plek van licht, kracht en vertrouwen in te nemen en tegelijkertijd te rouwen om wat er is gebeurd of ruimte te geven aan de angstige momenten. Als dit allemaal in balans is hoeft het niet loodzwaar te zijn. Want wat wij hier meemaakte, creeerde een nieuwe visie op het leven. En die gaat niet over ergens aan moeten voldoen. Want we zijn er al. Wat het loodzwaar maakt zijn de verwachtingen, ideeën, idealen en ambities die je in een hoog tempo op je laat drukken.

Ik gaf me over. Hoe meer ik het idee los kon laten over hoe het zou moeten voelen hier te zijn, kon  Hoe meer ik mezelf weer kon ontmoeten op het punt waar het gewoon is zoals het is. Er is een heel diep bewustzijn over waarom we hier weer zijn. Hoe zat dat ook alweer? Zit dat in de beste school of het beste huis? Of zit dat in het diepere weten, het vertrouwen in liefde in mezelf en het leven? ‘Leef het leven Jolien’ , sprak je vorig jaar af met jezelf en hierboven. Leef, wees mild, vurig, heb lief en leef. Maak grote en kleine impact, help anderen waar je kan. Maar daarvoor heb je ook alles ruimte te geven in jezelf. Go slow. Be mindfull.

Het leven ontmoeten, daar waar het werkelijk is. Niet perfect, maar echt. Echt precies waar het moet zijn. En terwijl ik een oude huid af voel glijden, gestript van verwachtingen, dingen doen en moeten, blijft die pure reality over. Precies zoals het moet zijn nu.

En na overgave sta je op. Mijn stappen werden lichter, mijn rug weer recht en ogen groener. We vonden een school en een huis waar we alle 4 happy zijn. Dit jaar was heftig en groots. De groei in mijn mezelf, mijn bedrijf, de vrouwen en moeders die ik samenbracht, de uren studie en verdieping. De onrust in de wereld. De druk is groot, hoor ik ook van veel mensen om me heen die ik spreek. Het tempo ligt zo hoog dat we soms niet meer voelen wat we echt nodig hebben. Wie we diep van binnen zijn. Het vraagt veel. Het vraagt van je dat je er heel bewust over nadenkt; welke plek neem ik in, temidden van dit alles?

En tegelijkertijd is er zoveel moois. Zoveel liefde, zoveel om voor te leven. Ik denk ook dat dit het ‘lot’ is van ouder worden en je realiseren dat leven vreugde en pijn is, die naast elkaar bestaan. Altijd naast elkaar. Steeds maar weer. 

Jezelf in het leven ontmoeten zoals het is. Niet zoals we willen dat het is, maar zoals het is. Dat is vertrouwen. Dat is echtheid. En dat maakt vrij.

Voor jou, als dit gelezen hebt. Ik stuur je veel liefs, liefde en licht. 

Jolien

Zoek jij naar stilte, rust en peace of mind.
Om een diep vertrouwen te hervinden in jezelf en het leven.

Ik organiseer op 8 februari Live vanuit Bali Rust en Reset Live 

en week lang elke ochtend 15/20 minuten live sessie met mij, in een online groep, voor liefdevolle mentale reset. 

Geef je op via mijn site voor 32 euro. Heb je rust & reset al eerder gekocht?

Dan mag jij gratis meedoen.

Vind je het leuk mijn eerste mini Podcast te luisteren? De eerste aflevering stel ik me voor en vertel ik iets over leven in essentie.

Behoefte aan wat meer rust en helderheid zodat jij ook het fluisteren van je hart beter gaat horen? Download hier mijn GRATIS MEDITATIE